دعوا بر سر لیزا کوک، رئیس فدرال رزرو، دیگر فقط بر سر کرسی یک مقام رسمی نیست. این موضوع به یک رفراندوم در مورد میزان نفوذ دونالد ترامپ بر قدرتمندترین نهاد اقتصادی کشور تبدیل شده است.

اگر ترامپ موفق به برکناری کوک شود، این فرصت را به دست خواهد آورد که عنصر وفاداری را منصوب کند که بسیار مایل به پذیرش دستور بازی مورد علاقه او باشد: کاهش سریع تر و عمیق تر نرخ بهره. چنین انتصابی بلافاصله توازن قدرت در هیئت مدیره را تغییر می دهد. با اضافه شدن هر فردی مانند میران که دارای دیدگاه Dovish باشد، صدای اردوگاه حامیان کاهش تندتر نرخ بهره برای تسهیل تهاجمی سیاست بلندتر می شود و چشم انداز ترامپ از رشد اقتصادی مبتنی بر اعتبار به واقعیت نزدیکتر می شود.

ترامپ ناامیدی خود را از آنچه که به عنوان یک بانک مرکزی ترسو می بیند پنهان نکرده است. علیرغم سرد شدن بازار کار و کاهش رشد، مقامات فدرال رزرو با احتیاط نرخ بهره را کاهش داده اند، زیرا نگران این هستند که تورم دوباره شعله ور شود. حضور لیزا کوک این موضع محتاطانه را تقویت کرده است و به این استدلال که سیاست پولی باید به جای عجله برای تحریک، با احتیاط قدم بردارد، وزن می دهد.

بنابراین نگه داشتن کوک در ساختار فدرال رزرو چیزی بیش از سرپیچی قضایی از اختیارات ترامپ است. این امر وزنه تعادل داخل فدرال رزرو را حفظ می کند – اردوگاه بازها در درون فدرال رزرو استدلال می کند که اعتبار و ثبات قیمت نباید قربانی مصلحت سیاسی شود. برای بازارها، بقای لیزا کوک شانش کاهش سریع نرخ بهره را تضعیف می کند. برای ترامپ، این مانعی برای تغییر شکل فدرال رزرو به تصویر دلخواه خودش است.

به این ترتیب، نتیجه این پرونده بسیار فراتر از سابقه قانونی خواهد بود. پیروزی ترامپ به معنای یک بانک مرکزی است که بیشتر با کاخ سفید همسو است و به طور بالقوه موجی از سیاست های تهاجمی انبساطی را آغاز می کند. از سوی دیگر پیروزی کوک استقلال فدرال رزرو را تأیید می کند، اما به قیمت تشدید نبرد سیاسی بر سر آینده آن.